Na 67 jaar met dat roze briefje (later plastic kaartje) rondgereden te hebben, moet ik wennen aan de gedachte: nooit meer sturen. Maar ja, het is niet anders, ik moet het accepteren. Toch?
Lees hieronder verder
De laatste jaren word ik vooral gereden, is het niet door mijn kinderen, dan wel door de Valys of regiotaxi. Bij kortere afstanden pak ik m’n driewielfiets. Dus toen ik me moest laten keuren om m’n rijbewijs te verlengen (vanaf je 75ste elk jaar), dacht ik: ik ga niet meer. Voor mij geen auto of camper meer. En als ik eerlijk ben, vind ik dat toch wel jammer.
"Mogen zij nu eerst of ik?”
Heb ik er wel goed aan gedaan? Als ik het nuchter bekijk, sloeg de onzekerheid toe in het verkeer. Voor mijn gevoel maakte ik toch wel fouten. Kwam ik bij een kruispunt zonder verkeerslichten, dan had ik moeite om snel na te denken: mogen zij nu eerst of ik?
Ook kom ik andere tachtigplussers tegen die niet meer meekunnen in het verkeer, maar dit ontkennen. Dat kan nare gevolgen hebben. Zo reden twee kennissen hun auto in de prak: te weinig aandacht. Ook zag ik een oudere heer die op een kruispunt probeerde te keren. Een ander reed met z’n auto op het fietspad: totaal in de war.
Daarnaast laten de verkeersstatistieken zien dat onder de verkeersslachtoffers veel ouderen zijn.
Conclusie: het is goed dat ik m’n rijbewijs heb laten verlopen. Maar vreemd voelt het wel.
Rogplus Magazine april 2022 'Gijsbert lost het op'