Daarom staan ze voor een moeilijke keuze: wel of niet verhuizen naar een woning voor senioren? Ze twijfelen. Worden ze in een nieuw, kleiner huis net zo blij als in dit huis? En kunnen ze alles wat bij zo’n verhuizing komt kijken wel aan? Het is 2020 als Nel een nieuwe knie krijgt: het begin van de coronatijd. Het eerste jaar gaat het goed, maar daarna wordt lopen pijnlijker en moeilijker. Kort daarna krijgt ook Kees problemen. Hij heeft bijvoorbeeld veel rugpijn, loopt moeilijk, wordt langzamer, ziet slechter en is soms duizelig. Hij gebruikt nu een rollator.
Lange zoektocht
Tweeënhalf jaar geleden beginnen Nel en Kees daarom met het zoeken naar een woning voor ouderen. Omdat de wachttijden lang zijn, staan ze al vijftien jaar ingeschreven bij de woningstichting. Nel vertelt: “Maar we wezen elk aanbod af. We vonden het te klein, te ver weg... Nou ja, we hadden er gewoon niet echt zin in.”
Maar Kees gaat verder achteruit en het echtpaar denkt: “Nu moeten we toch maar eens toehappen. Want ik kan ook omvallen, hè”, zegt Nel. “Dan kan Kees zich hier niet alleen redden, en hebben de kinderen een probleem. Maar ik vond het heel moeilijk, naar een klein huisje voor senioren gaan. En zo’n verhuizing: veel gedoe. En dan ons eigen huis verkopen… Ik dacht: dat kan ik allemaal niet.”
Het ideale huis
In het najaar van 2023 tekenen ze toch een huurcontract. Het nieuwe huis maakt deel uit van twee rijtjes woningen voor ouderen, vijftig jaar oud. Het ligt maar vijfhonderd meter verderop, vlak bij de winkels. Er is een slaapkamer en een badkamer beneden. “De slaapkamer is gelukkig groot. Daar ben ik blij mee, want ik kan niet tegen kleine ruimtes”, zegt Kees.
Ze hebben er een tuintje, wat Nel fijn vindt. Ze werkte twintig jaar in de thuiszorg, maar tuinieren is haar grootste hobby. Ook is er een groter schuurtje voor hun fietsen. Kees, die vroeger bij een drukkerij werkte, is gek op kanoën. Maar nu dat niet meer kan, fietst hij veel op z’n elektrische fiets langs het water, zijn favoriete plek. “Dat kan straks gelukkig nog steeds”, zegt hij.
Onder druk
Boven in het huis waar ze nu nog wonen, staan de spullen al in dozen. Alleen het bed staat er nog. Als Nel naar de winkels gaat, neemt ze steeds een tasje mee voor het nieuwe huis. Zoals met potjes, boeken of lakens. Ze moeten ook veel nieuwe dingen kopen: gordijnen, bescherming tegen de zon, apparaten voor in de keuken... Nel zegt: “Ik ben daar best gestrest van, ik kan moeilijk beslissingen nemen.” Kees maakt zich minder druk. Nel lacht: “Ik denk dat hij vooral stress van mij krijgt.”
Diep geraakt
Het nieuwe huis moet ook geschilderd en behangen worden. “Nou ja, dat vonden de kinderen”, zegt Nel. “We hebben geweldige steun van ze gehad. Ze helpen ons met alles: dingen regelen, nieuwe spullen uitzoeken, het huis te koop zetten… Dat ontroert me echt. We zijn heus niet zo’n heel hecht gezin, dat altijd alles deelt. Maar ze zijn er allemaal voor ons. Zelfs vier van onze acht kleinkinderen helpen straks met verhuizen.”
Dat ontroert me echt - Nel
Ons eindstation, hun nieuwe begin
Kees en Nel zijn blij dat ze vrienden en activiteiten in de buurt kunnen houden. Kees gaat twee keer in de week naar de sportschool. Nel houdt van zwemmen. En ze zijn actief in de kerk, waar ze veel mensen kennen. Nel zegt: “We moeten nog maar zien wat voor buren we daar krijgen. We komen toch in een oude-mensen-buurt, waar je veel rollators ziet.
“Nou ja, we zijn zelf natuurlijk ook ouder, maar dat willen we niet weten.” Kees vult aan: “Het nieuwe huis voelt nu nog een beetje als een eindstation. En hoelang zit ik daar nog?” Nel vertelt verder: “Maar als het straks lente wordt, dan trek ik het kunstgras eruit en ga ik weer tuinieren. Dan gaan we allebei weer vaker naar buiten. Dan wordt het vast weer leuk.”
“En we laten een starterswoning achter, hè”, zegt Kees. “Dat ziet de overheid graag. Hier komt een jong stel met een baby wonen. Zij wonen nu op vijftig vierkante meter, dus zijn heel blij met ons. Leuk dat we dat voor een ander kunnen betekenen.”
Leuk dat we dat voor een ander kunnen betekenen - Kees
Naschrift
Kees en Nel zijn verhuisd op 9 maart en een week later zegt Nel: “Het verhuizen ging fantastisch. Om half negen waren alle sjouwers er en om vier uur hingen de lampen en schilderijen en konden we televisie kijken.”
De meubels in de slaapkamer pasten allemaal net, een opluchting voor Kees. Nel is blij met de nieuwe keuken en dat het kleinere huis snel schoon is. Geen zware tochten meer de trap op. Er is elke dag visite geweest en het huis staat vol met bloemen, ook van de nieuwe buren.
En een klein duifnestje op de regenpijp brengt extra vreugde. Nel: “We kijken niet meer achterom, maar vooruit. Het gaat hier helemaal goedkomen met ons.”
Rogplus magazine april 2024