“Vroeger, in de thuiszorg, kwam ik wel zes uur per dag bij mensen thuis. Drie dagen in de week”, zegt Miranda. “In die tijd ging je ook voor iedere vraag op huisbezoek. Zelfs bij een 85-jarige die twee uurtjes huishoudelijke hulp wilde. Dat is niet meer te betalen: we worden met z’n allen ouder. Maar nu behandel ik wel eens klachten waarbij ik denk: hadden we maar wat meer geld en minder werkdruk en regels.”
Diep ongelukkig
Als voorbeeld noemt Miranda dat mensen soms lang moeten wachten op huishoudelijke hulp: er is te weinig personeel. “Of neem die meneer met een kapotte scootmobiel-accu. Die vraagt of de nieuwe accu groter mag, zodat hij verder kan rijden. Maar een grotere accu heeft een langere levertijd. Dus kan hij twee weken de deur niet uit.” Miranda regelt dat hij in die tijd een gewone accu kan lenen van de verkoper. “Je moet wel in mogelijkheden blijven denken.” Dat hielp haar zelf ook.
Ze groeit op in een arbeidersgezin in Rozenburg. Haar vader werkt bij containerbedrijf ECT in de haven bij Pernis; haar moeder is huisvrouw. Het is een gezin van ‘niet lullen maar poetsen’. Van ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’. En van ‘ga maar naar de huishoudschool, dan weet je zeker dat je straks een baan hebt’. “Maar ik was daar diep ongelukkig”, zegt Miranda. “Ik wilde dierenarts worden.” Ze spijbelt, heeft een grote mond en schopt overal tegenaan. Niet gek dat ze nu zorgt dat mensen zich gezien en gehoord voelen.
Lastig uit te leggen
Als medewerker nazorg en kwaliteit behandelt Miranda niet alleen klachten. Ook bemiddelt ze bij problemen tussen zorgaanbieders en mensen die hulp krijgen. Daarnaast onderzoekt ze of mensen tevreden zijn met de hulp. En of zorgaanbieders de zorg bieden die is afgesproken. Dat doet ze samen met vier collega’s.
Vroeger ging je voor iedere vraag op huisbezoek. Maar nu...
Nu onderzoeken ze bijvoorbeeld de kwaliteit van beschermd wonen voor mensen met psychische problemen. Beschermd wonen krijg je vanuit de Wet maatschappelijke ondersteuning voor twee tot drie jaar. Maar in de praktijk zijn er niet genoeg huizen om daarna zelfstandig te gaan wonen. Een meneer bij wie ze langsgaat, woont ook langer beschermd dan nodig is. “Boven zijn beschermd-wonenappartement komt een gewoon appartement vrij”, vertelt Miranda. “Hij denkt: verplaats de begeleiding dan naar boven, dan kan ik blijven zitten. Maar zo werkt het niet: de woningbouwvereniging verdeelt de woningen precies over verschillende doelgroepen. Ik heb er nog achteraan gebeld, maar zonder succes. Dat soort bureaucratie vind ik lastig uit te leggen.”
Rebels meisje
Na de huishoudschool werkt Miranda vanaf haar zeventiende eerst als thuishulp in de thuiszorg. Bij de Katholieke organisatie Internos, die dan nog wordt geleid door de nonnen. “Dat ik op school niet zo goed had opgelet, bleek wel. Ik poetste bijvoorbeeld een glazen plaat met schuurmiddel.” Ze lacht. “Nu krijg ik wel eens boze telefoontjes die me daaraan doen herinneren: ‘Het is nog maar een heel jong meisje en ze weet van niks’.”
Haar oog voor de mens valt op
Haar baan in de thuishulp is niet wat ze wil, maar het contact met ouderen vindt ze wel heel leuk.
“Ik zat vaak te kletsen en vond hun verhalen interessant. En als ik naar de foto’s aan de muur keek, was ik benieuwd wat erachter zat.” Haar oog voor de mens achter de cliënt valt op. Zuster Celine moedigt haar daarom aan om de mbo-opleiding sociale dienstverlening te gaan doen. En een van de leraren daar geeft haar het volgende zetje: hbo maatschappelijk werk. Miranda: “Het is zo belangrijk dat er mensen zijn die in je geloven.”
Van haar droom om met dieren te werken, is alleen haar acht maanden oude boxador Famke nog over. Een mix tussen een labrador en een boxer. Ze wonen samen in Dordrecht. Zelf is ze ook een bokser. Daarnaast loopt ze hard en gooit ze in het weekend haar mountainbike in de achterbak om naar het bos te rijden.
Ik houd van prikjes uitdelen
Het rebelse meisje van de huishoudschool zit nog steeds een beetje in haar. “Ik houd ervan om prikjes uit te delen.” Zo zegt ze tegen collega’s: “Moeten we nou echt overal op bezuinigen?” Of: “’Meedoen in de stad’, de nieuwe verzamelnaam voor begeleiding, dagbesteding en logeren. Vreselijk. Wat zegt dat nou?” En aan iemand bij wie ze op huisbezoek gaat, vraagt ze bijvoorbeeld: “Geeft u de controle over uw leven nou niet te veel uit handen?” Want mensen kunnen volgens haar vaak meer dan ze denken.
“Dus aan de ene kant zou ik willen dat meer mensen de hulp krijgen die ze nodig hebben”, zegt Miranda. “En aan de andere kant denk ik: probeer zoveel mogelijk zelf, dat helpt je uiteindelijk het meest. Het blijft een beetje dubbel.”
Rogplus magazine december 2022