Emmeke Boot is positief over de mantelzorg voor haar vader
“M’n vader werd dit jaar honderd. Nadat m’n moeder in 2018 overleed, zorgen mijn broer, schoonzus en ik voor hem. Ik regel alle zorg, doe z’n was en ga een à twee keer in de week langs. Dan zorg ik dat het gezellig is: een bloemetje, een lekker harinkje... Even een praatje, dat is het belangrijkst. Niet gelijk gaan lopen regelen: ‘we doen dit en dat en zus en zo’. M’n schoonzusje is fysiotherapeut, zij doet twee keer in de week oefeningen met hem. En m’n broer gaat meestal op zaterdag wat bij hem drinken of even samen naar buiten.
Met kennissen erbij heeft m’n vader meerdere mensen om zich heen. Wij zijn erg van de zelfsturing. M’n vader stikt bijvoorbeeld van de warmte in z’n huis. Zeggen wij: ‘Pa, laat een airco installeren’. Zegt hij: ‘Welnee, ik moet zo’n blaasding niet’. Dan denken wij: nou, dan heb je het maar gewoon een beetje warm. Als je hem zelf laat doen en beslissen wat ie wil en kan, is het ook minder zwaar als mantelzorger. En híj voelt zich niet afgeschreven.
Maar als iemand een chagrijn is of je hebt geen leuke relatie met elkaar, dat is zoveel moeilijker. Dan kunnen professionals niet gemist worden, hoor. Maar wij redden het wel met elkaar. Al zijn we wel erg dankbaar voor de maaltijden en hellingbaan via Rogplus.”
Marian Vis vond het lastig om voor haar opa te zorgen
“Mijn opa van 88 was nooit ziek. Hij oefende zich suf: rekensommetjes, taaltestjes. Alles om maar niet dement te worden, zoals z’n moeder. Tot hij op een dag uitgleed in de badkamer. Hij was de kluts kwijt, viel als hij liep en poepte in z’n broek.
Mijn oom zat op dat moment ziek in Frankrijk en kon niet terugrijden. Mijn moeder leidde net een driedaags evenement. En mijn zus en ik raceten van de basisschool naar ons werk. Dus wie offerde zich op? M’n nichtje zonder kinderen: die had net vakantie. M’n opa wilde steeds uit bed en had achter elkaar de hik. In het ziekenhuis konden ze niks vinden, wel aanwijzingen voor dementie.
"M’n opa had dit echt niet gewild"
Het ziekenhuis, verpleeghuis, buurtzorgpension en hospice… Ze wezen allemaal naar elkaar voor de beste oplossing. In de tussentijd namen m’n moeder, oom, zus, nicht en ik de zorg op ons. Een uur heen reizen en weer terug. Onderweg belde ik ouders van vriendjes of m’n kinderen daar mochten spelen. En m’n man nam vakantiedagen op. ’s Avonds zat ik met kleine oogjes achter m’n werkcomputer – ik heb een eigen bedrijf. En ’s nachts staarde ik naar het plafond. Als familie kregen we irritaties over wie wat deed.
Voor ons duurde dit alles ‘maar’ een maand of twee, toen overleed m’n opa. Daardoor denk ik: mantelzorg is prachtig, als je genoeg tijd hebt en er een goed gevoel van krijgt. Maar als je werkt, een gezin hebt en het meer ‘moeten’ is, is het niet te doen. M’n opa had dit ook echt niet gewild.”
Bent u mantelzorger?
Kijk op http://www.mintersmantelzorg.nl voor tips, trainingen en troost. Rogplus kan u soms ook een steuntje in de rug geven: met huishoudelijke hulp, was- en strijkservice, dagbesteding of een logeerhuis. Ga naar www.rogplus.nl/mantelzorg
tekst: Miriam Visser