Terwijl hij over de vervelendste gebeurtenis met z’n vrouw vertelt, slikt Cor z’n tranen weg. Negen jaar geleden is het stel op vakantie in Portugal. Als Corrie op de rand van het zwembad leunt, ziet Cor twee grote bulten op haar schouders. In Faro opereren ze haar aan flinke ontstekingen. Daarna belandt ze op de ic door een onverwacht effect op haar longen. Cor: “Ik dacht dat ze doodging.”
Pech en geluk
Een tweede operatie volgt: een rib eruit, zodat Corrie meer lucht krijgt. Ze blijkt ook tuberculose te hebben. Pas na vijf weken vliegen twee verplegers haar terug naar Nederland. Daar gaat ze drie maanden in quarantaine in het Groningse tbc-centrum Beatrixoord. Cor: “Dat twee van onze dochters overkwamen uit Nederland en twee vrienden uit Portugal ons hielpen, daarvoor ben ik ze eeuwig dankbaar. Net als voor de hulp die we daarna kregen.”
De eigenaren van de Drentse camping, waar ze zesentwintig jaar stonden, bieden Cor gratis hun nieuwste stacaravan aan. Zo hoeft hij niet ver te rijden naar Corrie. Eerder hadden ze vijftien jaar een huisje op een andere plek in Drenthe. Bij de familie Steenbergen in de straat Steenbergen in het Drentse dorp Steenbergen. Cor lacht: “Dat blijft leuk.” Toen hun drie dochters en zoon klein waren, en ook daarna, gingen ze daarom wel zes keer per jaar op vakantie. “Dat hadden wij dan weer mee.” Maar met hun gezondheid hebben ze pech. Dat maakte Cor wel enthousiast voor het VOR.
Alle ziekenhuizen gezien
Rond haar vijftigste krijgt Corry SLE: een vorm van reuma. Daarbij raken bijvoorbeeld de huid, gewrichten, slijmvliezen en nieren ontstoken en beschadigd. Daarom ook de ontstekingen in Portugal. Nu kan Corrie bijvoorbeeld de vingers van haar rechterhand niet meer bewegen. Ook krijgt ze weinig lucht. “Ze heeft zo’n beetje alle ziekenhuizen vanbinnen gezien”, zegt Cor. “Maar we blijven plezier maken.” Vanuit hun aanleunwoning naast verpleeghuis Drieën- Huysen in Vlaardingen gaan ze bijvoorbeeld elke dag even naar buiten. Wandelen, koffiedrinken, naar het winkelcentrum… Daarnaast fietsen ze graag met hun duo-fiets en gaan ze iedere zondag ergens lunchen. “Dat jeu-de-boulen moest ie er van mij bijdoen”, zegt Corrie. “Anders was ie alleen maar met mij bezig.” Cor: “Maar vroeger zorgde jij toch voor mij?”
Voor elkaar zorgen
Als Cor vijfendertig is, krijgt hij een zenuwverlamming in z’n gezicht. Daarna een evenwichtsstoornis en op z’n vijftigste een hartinfarct. Z’n werk in de verwarming, airconditioning en luchtbehandeling moet hij opgeven. Ook neemt Corry veel taken over in huis. Corrie: “Maar voor elkaar zorgen, dat doe je gewoon, klaar.” Cor: “Ook voor anderen, en zij voor ons. Zo belden er in coronatijd buren aan, of ze konden helpen met boodschappen. Dat doen ze nog steeds elke woensdag en zondag, ook al zijn we verhuisd. Magnifiek.” Ook met het VOR draagt Cor dus zijn steentje bij aan de maatschappij.
Minder hindernissen
Hij staat op van de bank om met de fotograaf naar de duofiets te gaan. Een voorbeeld van waarvoor hij zich inzet met het VOR.
''Ook de wethouder gaat mee rotondes en bruggen controleren''
“Die fiets kregen we trouwens van Rogplus”, zegt hij. “Ook wezen ze ons bijvoorbeeld op dit appartement, dicht bij de zorg. Het contact loopt als een zonnetje. Alleen jammer dat de fiets na onze verhuizing niet meer door de stallingsdeur past. We hebben het opgelost door via het restaurant naar binnen te gaan.”
Met het VOR zorgt Cor ervoor dat er steeds minder van dit soort hindernissen zijn. Samen met zo’n acht andere vrijwilligers. Hij pakt er een verslag bij van oud-voorzitter Huub van Elsäcker †. Die schrijft dat de stichting zich sinds 1983 sterk maakt voor dezelfde behandeling en kansen voor gehandicapten en ouderen. ‘We zijn net als alle andere mensen, maar hebben hier en daar wat voorzieningen nodig.’
In het verslag staan ook veel successen. Zoals aangepaste woningen, een toegankelijk theater en herkenningstegels voor blinden en slechtzienden. ‘Dat vinden we nu gewoon, maar was het toen helemaal niet’. Het VOR werkt samen met de gemeente, woningcorporaties en andere partijen, zoals Rogplus. Van Elsäcker: ‘We hebben al heel wat bereikt, maar er is ook nog veel te doen’.
Niet gevaarlijk?
Daarom gaan Cor en de andere vrijwilligers bijvoorbeeld samen op pad met de handhavers van de stad. Dan kijken ze of de winkeliers niet te veel spullen op de stoepen zetten, waardoor je er niet langs kunt met een rollator of scootmobiel. Ook controleren ze bijvoorbeeld de op- en afritten van een nieuwe rotonde of brug op gevaar voor scootmobielen. Met de aannemer én de wethouder. Daarnaast bekijken ze bouwtekeningen en geven ze advies.
“Wist je dat rolstoelers en scootmobielers eerst niet in het nieuwe stadhuis van Vlaardingen konden komen?”, zegt Cor. “Als je op de deurknop drukte, ging de deur alweer dicht voordat je er was. Gelukkig repareerde de gemeente dat snel. Net als de meeste andere hindernissen die we tegenkomen. We doen het dus niet voor niets.”
Rogplus magazine december 2022