Op een maandagmorgen.... Nee, eerst dit: ‘licht om te horen’, leest u het goed? Geluid, dat kun je horen: muziek, een piepende deur… Of krassen op het zwarte schoolbord (de rillingen lopen nog over m’n rug). Maar licht beluisteren? Toch gebeurt het mij elke dag.
Lees hieronder verder
“Als iemand aanbelde, deden we niet open”
Het begon op een maandagmorgen. De deurbel gaat. Ik kijk door het spionnetje: daar staat onze oudste zoon. Als ik opendoe, zie ik aan z’n gezicht dat er iets is. ”Waar waren jullie gisteravond?” Hè, waar waren jullie gisteravond? “Gewoon, thuis.” “Nee hoor, ik heb een paar keer aangebeld en jullie deden niet open.” Hè, hoe kan dat nou? Mijn vrouw en ik kijken elkaar aan. We zijn toch niet weggeweest?!
We keken gewoon tv met onze Sennheiser-koptelefoons, zodat we het geluid beter konden horen. Aha, dat is het! Helaas missen we daarna nog een paar keer de deurbel. Na wat speurwerk op internet lezen we over een wek- en waarschuwingssysteem. Als er iemand aanbelt, klinkt er binnen niet alleen geluid. Er begint ook een opvallend knipperlicht te branden.
Het is weer een maandagmorgen. We horen de bel en kijken door het spionnetje. De monteur met het wek- en waarschuwingssysteem staat voor de deur. In een paar minuten sluit hij het systeem aan. Ook onze telefoon verbindt hij ermee. En hij legt een apparaatje onder m’n kussen. Als ik in m’n slaap het knipperlicht mis, trilt dat me wakker. Omdat m’n doofheid boven een afgesproken grens ligt, betaalt m’n ziektekostenverzekeraar het apparaat ook nog eens. Wel na een verplichte test door de keel-, neus- en oorarts.
Op diezelfde maandag zitten we ’s avonds rustig voor de tv met onze koptelefoons. Laat de bel nu maar zien. Prachtig toch! Om u gerust te stellen: we kijken nog steeds eerst door het spionnetje, hoor.
Tekst: Gijsbert Los. Beeld: Sander Nagel